Powrót do pracy.....

         S: Wszystko co dobre szybko się kończy....wspaniały rok z dzieckiem też dobiega końca....jakie to wszystko dziwne....kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży pierwszą myślą było: "Cholera co z moją pracą? Przecież ja nie mogę wziąć wolnego. Parę miesięcy temu awansowałam.  Będę pracowała maksymalnie długo, a jak tylko urodzę, to po 6-ciu  miesiącach wracam." 

Martwiłam się głównie o to, że wypadnę z obiegu, stracę pozycję na którą ciężko pracowałam, zawiodę przełożonego....ironia losu bo kiedy po pół roku zadzwonili z pracy, żebym wracała....odmówiłam. 

Kolejny raz przekonałam się, że nie wszystko jest czarne albo białe....nie wszystko da się zaplanować, przewidzieć…po pojawieniu się Julki na świecie to czym żyłam na co dzień przestało się zupełnie liczyć. Nie wróciłam do pracy bo nie wyobrażałam sobie że po pół roku  zostawiam to maleństwo z kimś obcym. 

Przedłużyłam więc mój : ”urlop macierzyński” – (jeśli można go nazwać urlopem?) o kolejne 6 miesiecy. A że czas tak szybko mija....za szybko, lada moment czeka mnie już chyba nie do końca upragniony powrót do pracy.  Zastanawiam się dlaczego to zawsze my kobiety musimy z czegoś rezygnować, coś poświęcać? Podejmować trudne decyzje? Dziś czuję się jakbym stała na rozdrożu i nie wiem którą drogę wybrać….Z jednej strony chce wrócić, chce się rozwijać, spełniać zawodowo, czasem mam po prostu dość tego siedzenia w domu i przeglądania w kółko tej samej książeczki, opowiadania tej samej bajki, robienia w wciąż tego samego… a z drugiej strony nie wyobrażam sobie nie widzieć się z moją małą córeczką przez 9 godzin dziennie... Nie wyobrażam sobie być mamą tylko na dzień dobry i dobranoc….chcę widzieć jak się codziennie uczy czegoś nowego, chce spędzać z nią czas ….chcę żeby wiedziała, ze może na mnie liczyć, chcę ją mieć przy sobie....

A jak już wrócę do pracy to kto się nią zajmie? Żłobek odpada....choróbska, za dużo dzieci do opieki jak na jedną osobę, w ogóle z mojej strony brak zaufania do tej instytucji...Opiekunka?  Spory koszt ale jedyna ewentualność na którą mogę przystać. Tylko jak wybrać osobę która niejako będzie wychowywać moje dziecko? Niestety z nianiami też różnie bywa... Te wszystkie pytania wciąż kotłują się w mojej głowie i nie dają mi spokoju.

Może po prostu za bardzo histeryzuje? Tyle kobiet wraca do pracy zostawia dzieci na całe dnie z nianiami lub oddaje do żłobka a ja tak przeżywam….a jak było w waszym przypadku? Kto się zajął bądź zajmie waszymi dziećmi po powrocie do pracy? Poradźcie coś matce histeryczce, która nie wie co dalej...

                 K: Niestety... Nieubłagana chwila rozstania z Julką zbliża się wielkimi krokami... Za niedługo moja córcia kończy roczek, kończy się macierzyński i trzeba będzie "uciąć pępowinę”...Nie tylko ona będzie musiała przyzwyczaić się do nowej sytuacji, ponieważ czuję, że dla mnie to będzie też ciężki okres. Na szczęście do wykorzystania mam zaległy urlop wakacyjny, więc choć trochę ta chwila zostanie przesunięta. Ciągle jednak zbliża się i jest tuż, tuż. Nie ucieknę od tego i nadejdzie czas, gdy moją małą córcie oddam pod opiękę niani... Nie mam możliwości dać ją do żłobka z wielu przyczyn, chociaż wiem, że mając taki charakterek jaki ona ma, spokojnie by sobie poradziła :) Myślę,że gorzej ze mna by było...

Cieszę się, że mogłam spędzić aż tyle czasu ze swoją córcią i to w najważniejszym czasie jej rozwoju. Nie wyobrażałabym sobie zostawić ją, jakby była tylko kilkumiesięcznym dzieckiem. Kilka miesiecy mordowałyśmy się z kolkami i nie można byłoby nazwać tego przyjemnym czasem. W momencie, kiedy stała się kontaktowym bobasem, kolki się skończyły i były już uśmiechy, tańce, raczkowanie, pierwsze kroki, czyli najbardziej cenny czas, to ja musiałabym chodzić do pracy, omijając te wszystkie chwile... Jakoś moja wyobraźia nie może sobie teraz tego zobrazować, bo uważam, że jest to niesamowity czas dla matki i dla dziecka. Jasne, że urlopem bym tego nie nazwała, ale kiedy jeszcze będziemy się mieć tyle czasu, żeby móc w 100 procentach, nie myśląc o swojej pracy, oddać się np. kilkugodzinnej zabawie z dzieckiem?

Nie wiem co jest gorsze, czy to, że będąc w pracy cały czas myślami będę uciekać do niej czy to, że jak wrócę do domu to zostanie mi chwilka i znowu będę musiała zajać się pracą, domem.... Już nie będzie lenniwych poniedziałków, zabawowych wtorków i kilkugodzinnych spcerów z Sylwią. Trzeba będzie pogodzić ten jakże intensywny czas w rozwoju dziecka i pracę, która też pochłania mnóstwo czasu i energii. Teraz zdaża się, że brakuje mi doby i naprawdę zastanawiam się jak to będzie później... Nie mówiąc o tym, że po prostu, tak po ludzku, stresuje się powrotu do moich obowiązków w pracy po takim czasie. Może jakoś damy radę skoro tyle matek już przez to przeszło? Musimy i już...