Karmienie piersią

                 S: Pamiętam jak jeszcze będąc w ciąży zaplanowałam sobie, że będę karmiła Julkę 6 miesięcy, będę miała od razu wystarczającą ilość pokarmu i w ogóle karmienie będzie cudowne - w końcu wszędzie właśnie tak jest przedstawiane... Rzeczywistość zweryfikowała moje myślenie. Po porodzie jak już przyniesiono mi zważone i wymierzone zawiniątko od razu przystawiłam je do piersi… Jaka była moja radość, że mała wiedziała o co chodzi,
zassała się i zaczęła wcinać. Po powrocie do domu jednak zaczęły się problemy, pokarmu było niewystarczająco, pojawiła się krew i straszny ból przy każdym przystawieniu małej… Pamiętam jaka w tedy byłam zła jak wszyscy powtarzali: "musisz karmić", "to wszystko dla dobra dziecka",itd... a ja po prostu chciałam wziąć butle, nakarmić Julkę i nie czuć tej presji otoczenia... i pewnie bym zrezygnowała gdyby nie upór mojego męża, który to starał się jak mógł żeby mi jakoś pomóc. W aptece dowiedział się, że świetną maścią gojącą rany jest Purelan. Na drugi dzień była już znaczna ulga, a każdego następnego było już tylko lepiej. Jednak nadal pozostał problem małej ilości pokarmu.  Ponieważ mój mąż jest strasznie uparty wybrał się do szpitala ( swoją drogą nie był to szpital gdzie rodziłam) znalazł Panią od laktacji i dowiedział się, że najlepszym rozwiązaniem jest  jak najczęstsze przystawianie dziecka oraz stosowanie metody 7-5-3 czyli odciąganie laktatorem 7 minut z jednej piersi, 7 minut z drugiej, następnie 5 z jednej itd. itd….i udało się:) Na szczęście los mi oszczędził zapalenia ale chyba dlatego, że jak tylko poczułam, że coś zaczyna boleć, robiłam całonocny  okład z zimnej kapusty i rano byłam jak nowo-narodzona.

             Odstawiłam Julkę miesiąc temu, w zasadzie dlatego, że wydawało mi się, że im dłużej będę ją karmić tym później będzie jej trudniej pożegnać się z cycem….a teraz trochę żałuję bo brakuje mi tej bliskości i więzi z dzieckiem  jaka towarzyszy karmieniu piersią. Teraz wiem że jest to niezwykłe przeżycie i najchętniej znowu bym zaczęła. Tak więc nie warto się poddawać, początki zawsze są trudne. Jednak wierzcie mi, warto!:)

               K: Moja Julka zaraz po porodzie przyssała się tak do piersi, że leżałam z nią jeszcze pół godziny na sali porodowej. Niesamowite, że dziecko od razu wie co ma robić i wie co szukać. No cóż sama biologia i natura. Początki karmienia były trudne, ale nie tragiczne. U mnie wręcz przeciwnie, niż u Ciebie Sylwia, bo mleka było aż za dużo i jak Jula piła to się aż krztusiła. Trzeba było użyć przed karmieniem laktatora, żeby było jej łatwiej. No i w związku z tym, że miałam dużo mleka cały czas bałam się stanu zapalnego, bo wiedziałam, że to jest niesamowity ból. W sumie tylko raz zdarzyło się, że dostałam gorączkę i dzwoniłam na pogotowie laktacyjne. Powiedziano mi, że karmić mogę jeśli mam poniżej 39stopni i mam jak najczęściej przystawiać dziecko, żeby pozbyć się zastoju w piersi. A na zbicie gorączki mogłam wziąć tylko Paracetamol. Dodałam sobie do tych zaleceń okłady z liści kapusty i po jednym dniu pozbyłam się wszystkich dolegliwości. Trzeba pamiętać, żeby zastoje nie masować zbyt mocno, bo naczynia krwionośne są bardzo delikatne, mogą popękać i do mleka dostanie się krew. Dziecko nie może pić mleka z krwią, bo krew powoduje wymioty u niemowlaka.

              Ja również założyłam sobie czas do pół roku maksymalnie, że będę karmić, ale plany planami a życie życiem. Bałam się tylko, że im później będę odstawiała, tym większe prawdopodobieństwo, że nie będzie chciała przerzucić się na butelkę. Więc, żeby uniknąć tego problemu w czwartym miesiącu wprowadziłam jej oprócz piersi, jedną butlę dziennie. W ogóle nie było problemu z mieszanym karmieniem, co stało się bardzo wygodne, bo jak nie miałam gdzie ustronnie ją nakarmić, to dawałam butelkę. No i skończyło się na tym, że też dopiero w 8 miesiącu przestałam karmić piersią. Oczywiście też słyszałam ciągle opinie, że jak mam mleko to muszę ją karmić jak najdłużej, ale to przecież indywidualna sprawa ile matka chce karmić. Dziecko, z tego co wiem, i tak najwięcej zyskuje, gdy jest karmione mlekiem matki do pół roku.
Muszę jednak przyznać, że na początku wydawało mi się, że odstawienie od piersi to nic takiego, a jak już się odstawiłyśmy to nagle ja poczułam się odstawiona... Więź matki z dzieckiem przy karmieniu piersią jest po prostu niesamowita i tęskni się za tym błogim uśmiechem dziecka przy piersi... 

Teraz nasze dziewczyny radzą sobie same :)